Deze vraag Twitterde ik op 24 maart de dag van de aanslagen in Brussel. Een golf van reacties op Twitter en facebook was het gevolg. 3 uur later kwam de politie langs en dit heeft weer een verontschuldiging van de burgemeester opgeleverd, Kamervragen, uitnodigingen voor Pauw en RTL Late-night, telefoontjes van bijna alle grote Nederlandse kranten en zelfs CNN heeft er aandacht aan besteed. En dat alles om deze 1 enkele vraag:
“Hoe geef je nog les als er in je klas door moslim kinderen geapplaudisseerd wordt?”
Een antwoord heb ik overigens niet gekregen, en ik ben ook niet de aangewezen persoon om daar iets zinnigs over te zeggen, ik ben slechts de vragensteller. Het enige wat ik nu kan tonen zijn de reacties die ik binnenkreeg, en die waren zeer divers en soms uitermate boeiend. Een overzicht:
Een deel was gevallen over het feit dat in mijn klas helemaal geen juichende moslim kinderen waren aangezien ik geen docent op een school ben. Dat heb ik echter ook nooit beweerd (ik heb mijn eigen kleine opleidingcentra maar dat staat er helemaal buiten).
Voor sommige was dit echter genoeg om het verhaal als leugenachtig te bestempelen, en dat is niet juist. Mijn vraag was een reactie op leraren die dit meemaakte en ter verificatie heb ik 2 bevriende leraren gevraagd of zij zich hierin konden vinden. Op radio, Twitter en andere media zijn eveneens meerdere van dergelijke meldingen geweest, ik hoef alleen maar te verwijzen naar de Tweets van het 15 jarige meisje. Mijn Tweet-vraag was dus legitiem en gebaseerd op de werkelijkheid. Dat die werkelijkheid niet in ‘mijn klaslokaal’ plaatsvonden doet daar niets aan af.
Natuurlijk heb je altijd de extreme groep die rare dingen roepen met veel pies-poep, lichaamsdelen en moeilijke ziektes in hun bewoordingen. Bloemrijk, maar niet echt interessant.
Interessanter is de groep die uit mijn naam de boel probeerde te sussen en te bagatelliseren zoals:
- “Ivar kennende heeft hij dit niet zo bedoeld…”
- “Als hij dit geweten had, had hij dit echt nooit geplaatst…”
- “Ga er maar gerust van uit dat Ivar veel spijt heeft van zijn actie…”
Zonder enige gene beantwoorde deze mensen op facebook vragen alsof ze precies wisten wat er in mij omging en alsof ik mij enorm schaamde om mijn actie. Dat is echter niet het geval.
Ik sta nog steeds volledig achter mijn Tweet-vraag en ben nog steeds oprecht nieuwsgierig naar het antwoord. Ik zou het morgen weer doen, en overmorgen weer…!
Dan de groep die zegt: “Natuurlijk mag je alles zeggen, maar moet je ook alles zeggen?”.
Hoewel deze vraag een discussie op zich waard is (waar ik volmondig ‘Ja’ op zal zeggen), hebben we het hier over een verdomd normale vraag. Het is niet dat ik een hele scherpe mening ventileer en het feit dat moslim kinderen zo reageerden maakt deze vraag zeer urgent.
Haatzaaien, opruiing, rechts-extremisme en populisme… Ook dat werd zeer makkelijk aangehaald. Kan een open en neutrale vraag over een feitelijke gebeurtenis haatzaaien zijn, of zit het haatzaaien wellicht meer in het antwoord? Van deze groep zou ik echt heel graag antwoord krijgen waarom zij vinden dat mijn Tweet-vraag haatzaaien, opruiing, rechts-extremisme en populisme is. Ik heb het reeds meerdere keren gevraagd, maar nog geen antwoord gekregen.
En dan de lieve groep, dit zijn de zachte heelmeester, de new-agers, de mensen die weten dat ik boeddhist ben en om die reden ook vinden dat ik geen mening mag hebben. Want boeddhisten hebben geen mening, die mediteren, wentelen zich in liefde en roepen AUM…
Voor die mensen de tip, lees de 1e alinea van de eerste Sutta van Gautama de Boeddha eens (Dhamma Cakka Pavattana Sutta: bron: Mahãvagga van de Vin I, 6, 7 + 19-22).
Dan de gemeente Breda waar iemand de politie de opdracht gaf 3 man sterk en in vol ornaat naar mijn huisadres te gaan en daar mede te delen dat Breda niet zit te wachten op dergelijke Tweets en of ik dat in het vervolg niet meer wil doen. Een verklaring is opgetekend, ID pas overgeschreven en handtekening gevraagd.
En tot slot de media die in grote getalen belde, meelde en SMS-te. Ik heb 1 interview gegeven voor Omroep Brabant en daarmee was het wel weer prima. Men wilde mijn verhaal horen over de Tweet, de politie en de burgermeester en zodoende de sensatie loskoppelen van de essentie: dat er moslim-kinderen juichen na 2 dodelijke aanslagen.
De vragensteller draagt verantwoording voor de vraag, niet voor het antwoord. En de vraag kwam heel hard aan, ik was mij vooraf natuurlijk niet bewust over deze impact, maar de impact laat wel de urgentie van de vraag zien.
In het boeddhisme is een mooi vergelijkbaar verhaal van een jongen die neergeschoten wordt door een giftige pijl. En in plaats oplossingsgericht de pijl te verwijderen wordt er gekeken naar de houtsoort van de pijl, de richting vanwaar hij geschoten was en of voor dit doel niet een andere soort pijl gebruikt had kunnen worden. Daar ligt echter het belang niet.
Ik begon met 1 vraag en ik heb er nu meerdere; want waarom reageerden mensen zoals ze reageerden. Waarom wil je het ontkennen, waarom wil je mij doodschoppen om een eenvoudige vraag, waarom wil je het bagatelliseren, waarom vind je dat ik deze vraag niet had moeten stellen, waarom ben ik met deze vraag een extremist, waarom kan een boeddhist geen vraag stellen, waarom kwam de politie voor een vraag-tweet aan mijn deur en waarom is de media zo geil?
Als iemand mij 1 of meerdere antwoorden kan geven, ik hou mij zeer aanbevolen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten