Een schop onder je kont is zéér spiritueel

Gisteren was het de herdenking van de Bijlmerramp, 25 jaar geleden. Met verbazing keek ik naar al het leed, pijn en verdriet die de mensen hadden en uitte. Toegegeven, een Boeing 747-vrachtvliegtuig op je dak daar kan je behoorlijk van schrikken. En als er slachtoffers en doden vallen en je bent je huis kwijt, dan heeft dat zeer zeker zijn tijd nodig. Maar 25 jaar ??!

Als beheerder van de “Spirituele Agenda” op FB zie ik nog wel eens wat voorbij komen; activiteiten die ogenschijnlijk een Spirituele betekenis hebben. Nu kan zelf een broodje kaas een spirituele betekenis hebben, maar een activiteit; bewust vormgegeven, om een spiritueel proces positief te beïnvloeden is toch van een andere orde. Met het gevaar als betweter neergezet te worden durf ik toch enkele activiteiten als Niet-spiritueel te benoemen, sterker nog… ik denk dat ze eerder een tegenovergesteld effect hebben.

Zo is praten het minst spirituele wat je kan doen. Praten is een rationeel/cognitief proces en daar zit de pijn en de emotie niet. Natuurlijk kan je praten vanuit de emotie, maar dan moet er al een vertaalslag gemaakt worden die in het geheel onnodig is.
Praten met andere mensen erbij (en waarom anders zou je gaan praten) is nog beroerder; de anderen reageren namelijk en denken hulp te bieden terwijl ze niets anders doen dan hun eigen emoties die door het verhaal aangewakkerd worden terug te kaatsen. En daar wordt géén enkel mens vrolijker van.

Naar de emotie toegaan heeft vrij weinig zin en tegelijk is het een zeer pijnlijk proces. De emotie wordt namelijk veroorzaakt door een bepaalde blokkade maar is op zichzelf niet de blokkade. De emotie zelf te lijf gaan is alsof je de boodschapper een pak op zijn roffel geeft vanwege het leveren van een slecht bericht. Daar waar de emotie de boodschapper is, daar is het specifieke voorval de trigger.  Dus ook naar die gebeurtenis hoef je niet te kijken. Waarom de gebeurtenis jou triggerde is echter wel een belangrijke vraag die het onderzoeken waard is.

Troost bieden is een cover-up. Met schouderklopjes en zoete woorden wordt de emotie inclusief onderliggende oorzaak met de mantel der Liefde toegedekt enkel en alleen om de troostende partij een goed gevoel te geven terwijl de getroosde nog met dezelfde bak ellende zit.

Tijd heelt geen worden. Een pijn of verdriet kan je zien als een lading energie en energie kan niet zomaar verdwijnen. Het kan verbranden of transformeren, maar niet verdwijnen. Tijd kan alleen wonden helen als je iets nuttigs in die tijd gedaan hebt. Maar als je tijd alleen zijn gang laat gaan dan zit je inderdaad 25 jaar na dato nog steeds met je lading aan energie.

“Vergeten en Vergeven” is geen toegevoegde waarde in je healingproces. Vergeten en Vergeven worden vaak gezien als voorwaarde tot loslaten, en dat is niet zo. Tevens; Je moet jezelf werkelijk een Alzheimer aanpraten om een situatie die emotioneel zwaar beladen is te kunnen vergeten. Vergeven is “het niet meer kwalijk nemen van…” maar als iemand jou bewust lijden heeft veroorzaakt is het helemaal niet onjuist iemand dat wel kwalijk te nemen. Natuurlijk zit er een grote interpretatie op Juist en Onjuist, maar iemand op zijn 12^e verkrachten is daaraan ontheven. Dwing jezelf niet dit te vergeven, je creëert alleen maar een nieuwe blokkade. Waar je wel voor dient te zorgen is datgene wat je niet vergeet en niet vergeeft geen invloed te laten hebben op wie je nu bent.

Wat werkt dan wel?
Loslaten.
Loslaten houdt in dat de situatie geen invloed meer heeft op wie je nu bent. Een spiritueel proces als meditatie of yoga kan helpen, de natuur kan helpen, kunst kan helpen, en een schop onder je kont kan helpen. Want naast loslaten moet je doorgaan, en op de één of andere manier wordt het als super spiritueel gezien als je 25 jaar na dato nog steeds je emoties eruit kunt persen inclusief bijbehorend gejammer en gehuil.

Het is goed je emoties te laten gelden, zoals gezegd kan energie alleen maar verbranden of transformeren, en je emoties uiten is ze verbranden. Nadat de meeste druk van de ketel is zal je inzien dat de emotie veroorzaakt wordt door de werkelijke blokkade en deze energie dien je te transformeren zodat het geen invloed meer heeft op wie je nu bent. Sta vervolgens op en loop je leven verder zonder te vergeten wat er is gebeurt;  Het behoeft je alleen maar voor vergelijkbare situaties. Maar loop door, kijk niet continu achterom. En doe je dat toch, geef jezelf een welgemikte schop onder de kont. Vraag desnoods een ander dat te doen. 

De herrie van de Stilte

De Stilte is een fascinerend ding; Veel mensen zoeken het en weinigen kunnen er tegen. Stilte is de afwezigheid van... Van herrie en drukte om je heen, maar is dat werkelijk Stilte? Je kan het bos of een weiland inlopen en het aldaar als Stil ervaren, maar vogels, loeiende koeien en de wind door de bomen maken van de afwezigheid van, voor jou gebruikelijke, herrie het nog niet stil. De afwezigheid van stilte om ons heen maakt het nog niet stil in onszelf; Hoe stiller het om ons heen is hoe meer het opvalt hoeveel herrie er in onszelf zit. En hoe meer herrie er in ons zit, hoe onrustiger we worden. De Stilte kan zodoende iets beangstigend hebben en we zetten radio en TV aan om maar niet de Stilte te moeten horen. Hoe goed kan jij bankzitten? Het stil zitten op een bank (stoel mag ook) zonder geluid om je heen en zonder krant, mobiel, tablet, gesprekspartner of vogelkooitje in de buurt die voor afleiding zorgen. Hoe snel voel je nu de neiging iets te moeten gaan doen? Zou je dit een hele dag kunnen? Een dag niets doen op een bank met niets om je heen behalve de Stilte? Zou je dan aan het einde van die dag denken; -dit was echt heel fijn-, of eerder -dit werkelijk nooit meer- ? We zoeken de Stilte en kunnen er tegelijk slecht tegen. Geluid kunnen we vertrouwd maken en dat geeft ons rust, terwijl de Stilte oorverdovend kan zijn.

Datgene wat goed voelt kan wel eens de reden zijn dat je je niet goed voelt.

Luisteren naar je hart, naar je innerlijke stem of doen wat goed voelt. Maar datgene wat goed voelt kan wel eens de reden zijn dat je je niet goed voelt.  

Veel mensen splitsen zichzelf op in een hoger en een lager ik  c.q. bewustzijn.  Het is leuk om jezelf in vakjes op te delen, maar als je niet weet waar precies welk vakje zit en hoe je daar moet komen dan heeft dat opdelen weinig zin.  En ook al zou je precies weten waar je hogere ik zit, het laat alleen maar zien dat er schijnbaar ook nog een lager ik aanwezig is. En die draait het spelletje gewoon mee.  

Als je gaat luisteren naar jezelf, waar luister je dan precies naar? De voetbalhooligan die een voortuintje ontleedt luistert prima naar zichzelf, hij merkt op dat er grote onrust in zijn lichaam heerst en geeft daar uiting aan. Daarentegen luistert de man die niet wenst te oordelen totaal niet naar zijn lichaam want op emotioneel vlak is het oordeel allang gevormd. En ook de Alles-is-Liefde en Alles-mag-er-zijn  believer luistert niet naar zijn lichaam want het zijn juist deze mensen die het hardst ageren tegen een Wilders, Trump of een korting op het eigen risico. Als die voetbalhooligan in hun voortuintje bezig is geldt de Alles-mag-er-zijn opeens niet meer.

Het “luisteren naar je hart” is voor veel mensen een andere benaming voor “luisteren naar dit pakket normen en waarden” die in hun ogen hoogstaand zijn.  Maar ze zijn net zo hoogstaand dan welke norm of waarde dan ook. Het probleem is namelijk de normen en waarden op zich, niet de hoogte ervan.  

Zodra je gaat luisteren naar een onderdeel van jezelf dat je beter acht dan andere onderdelen van jezelf (hoger versus lager ik) hou je jezelf voor de gek. Alle onderdelen zijn namelijk wie jij bent en jij kunt alleen maar luisteren naar jou, het geheel.

In de advocatuur is een mooi  gezegde: “A man who is his own lawyer has a fool for a client”.  

Als je luistert naar je eigen lichaam dan houdt het niet op bij het luisteren alleen. Want als je onrust opmerkt dan is het wijs iets met zowel de onrust als ook de bron van die onrust te doen.  Maar wat ga je doen? Als je vervolgens datgene gaat doen wat je lichaam je aangeeft, dan ga je nat. Je gaat namelijk het advies tot rust opvolgen van datgene die de onrust zojuist veroorzaakt heeft. 
Een dik persoon die qua voeding naar haar lichaam luistert, iemand die geen grenzen kan aangeven maar in de therapie graag de grenzen wilt aangeven,  iemand met grote vermoeidheid die haar dagritme niet wilt omgooien snappen het niet. Zij denken goed bezig te zijn door naar hun lichaam te luisteren, maar of ze kunnen niet luisteren, of ze luisteren niet goed, of ze verstaan niet wat er gezegd wordt.

Luisteren naar het lichaam is een kunst op zich. Ooit een Eikel gezien die gefrustreerd is dat hij geen Beukennootje is?   

Luisteren vraagt 1 groot offer: acceptatie. Acceptatie van datgene je lichaam is, doet en vertelt. Hoe groot de wens tot verandering ook is, de mogelijkheden zijn zeer gering en die wens tot verandering is nu juist je grootste probleem. De enige echte grote verandering kan alleen plaatsvinden als je dat ene ding gedaan hebt;  je lichaam accepteren zoals het is. 

Emotie en gevoel; 2 verschillende dingen

Veel  ‘zoekers’ binnen het spirituele milieu hanteren technieken die gericht zijn op innerlijke balans. Zo is inzicht-meditatie (Vipassana of Jhana) de techniek bij uitstek om deze balans in jezelf te verkrijgen en te versterken omdat je zodoende inzicht krijgt in de bronnen van de onbalans. Mindfulness laat je  gedurende de dag zien hoe jij reageert op prikkels van buitenaf en bij yoga stimuleer je het lichaam dusdanig dat het wel moet reageren op de prikkels die je zelf creëert, en dat observeer je dan weer.  Alle deze technieken draaien uiteindelijk om 1 ding: balans, ongeacht in welke situatie je ook verkeert... Balans.  Goed, tot zover de theorie.

De praktijk van deze ‘zoekers’ laat vaak een ander beeld zien.  De emotie wordt vaak het toonbeeld van spirituele progressie gezien: hoe meer/heftigere emoties hoe beter dit wordt gekwalificeerd. Ook het toelaten en durven ervaren van de emoties wordt gezien als een sterk signaal van spirituele groei.

Dit is opvallend, want de emotie is het begin van de dualiteit. Op basis van een reeds aanwezige conditionering wordt deze door een situatie aangeraakt waardoor er een emotie van begeerte  of  aversie ontstaat. Zolang er een emotie is, is een mens in onbalans, balans is namelijk de afwezigheid van emotie. Hierbij dient gezegd te worden dat emotieloos iets anders is als gevoelloos; Juist het gevoel neemt een enorme vlucht als de emotie afwezig is. Kortom; hoe minder conditionering, hoe meer je in je gevoel staat: balans.

De emotie is dus de onbalans en het helemaal opgaan in verschillende emoties heeft niets met spirituele groei te maken. De emotie is altijd de weergave van jouw begeerte of aversie naar een bepaalde situatie toe bezien vanuit jouw kader/conditionering. Gevoel is de situatie aangaan zoals deze is, en deze ook als zodanig accepteren. Zie hier weer de kern van mindfulness.

Moeten we dan proberen om de emotie te onderdrukken? Nee, dat is weer het andere uiterste van het spectrum; Er vol ingaan of ze stimuleren is niet goed, ze onderdrukken of negeren eveneens.  Wederom; observeer en ervaar hoe jij reageert op bepaalde situaties (mindfulness) en onderzoek welke situatie welke conditionering aanraakt waardoor je zo in een bepaalde emotie geraakt (inzicht-meditatie).

Eigenlijk is het heel eenvoudig allemaal. Er is alleen nog 1 ding die bepalend is voor het welslagen; je moet het zelf gaan doen.

20 dooje takken

M'n laatste volle dag Ekãyano. Ik kan er bijna een werkwoord van maken; ik ben aan het Ekãyanoen...

Wat Ekãyanoen precies is, is dan onduidelijk; het zal ergens tussen klussen, aankloojen en frutselen liggen.
Vandaag heb ik 20 dooje takken van enkele meters lang in een cirkel diep in de grond gestopt. Het ziet er verdomd geinig uit maar je hebt er niets aan. Aan de andere kant, er staat hier ook een waterpomp die geen water pompt, een telefoon die het niet doet en een bel die het wel doet. De zinloosheid van het leven draait hier 2 op 3, dan vallen die 20 dooje takken nog allerzins mee...

Compassie en geloof

Zo’n beetje elk geloof heeft er een term voor: barmhartigheid, mededogen, naastenliefde, compassie, universele liefde en zo zijn er nog wel wat jeuktermen te bedenken. Opvallend is hoe weinig ieder geloof hiervan in de praktijk weet te brengen. Een opsomming als we alleen naar de laatste dagen kijken.

Hanina Ajarai is een moslima en columnist bij het AD. In de column van 20 juli j.l. schreef ze over de slachtoffers van MH17 “op emotioneel niveau doet het mij niets. Helemaal niets. Ik heb geen seconde getreurd om de slachtoffers”.  Een vroom Moslima die het niet voor elkaar krijgt iets te voelen naar de slachtoffers en nabestaande van een dergelijke ramp. Ook een dag later bij RTL Summernight kwam ze niet terug op haar worden.

Niet alleen binnen de islam hebben ze er moeite mee, ook de vroom katholieken kennen weinig compassie. Deze week werd bekend dat in het Jongenskoor van Regensburg  547 koorknapen door priesters en leraren jarenlang werden mishandeld en misbruikt.

Morgen komt er een groot artikel in Trouw waarin staat hoe de pedofielen veilig worden gesteld binnen de Jehova-getuige sekte.

Het lijkt allemaal paradoxaal maar dat is het niet. Geloof creëert juist dit soort handelen. Het geloof biedt vluchtwegen voor slecht gedrag middels offers, gebeden, biecht, vergiffenis en boetedoening. En Uiteindelijk is het de hogere macht die over je lot beslist en dat alles ligt  buiten jezelf en niet in jezelf.

Daarnaast maakt geloof onderscheidt tussen gelijk gelovigen en anders gelovigen. Slecht handelen naar anders gelovigen is minder erg dan hetzelfde handelen naar gelijk gelovigen. 

Het is niet de mens maar het geloof dat de veroorzaker van dit kwaad is. Natuurlijk, het geloof haalt het slechtste in de mens naar boven en de mens is zo dom te geloven en de mens heeft het geloof bedacht. Maar de mens heeft ook wetenschap, boeddhisme, jainisme, taoïsme en sjamanisme bedacht en heb je ooit gehoord over  sjamanistisch terrorisme?

Van het ene geloof kan gezegd worden dat het nog vreselijker is dan het andere geloof, maar uiteindelijk maakt het weinig uit of je door de kat of de hond gebeten wordt. 

Verantwoordelijkheid (nemen, hebben of krijgen)

Zit je in de knoop, neem een kind. Dat lost al je problemen op (aldus het weerzinwekkende advies van psycholoog Jeffrey Wijnberg):

"Ik zie veel vrouwen tussen de pakweg 29 en 35 die in de knoop zitten. Ze hebben duidelijke symptomen van overspannenheid en worstelen met hun identiteit. Het belangrijkste advies dat ik ze geef? Word zwanger! Een kind zorgt ervoor dat de zoektocht voorbij is. Jij gelukkig, je kind gelukkig, en je (schoon)ouders gelukkig!”

Met de redenatie "Je móet wel verantwoordelijk zijn voor je kinderen, dus word je dat ook!" simplificeert Wijnberg veel en gaat er gelijk vanuit dat mensen altijd verantwoordelijk kunnen zijn, als de situatie er maar naar is. De praktijk wijst echter uit dat er heel veel ouders zijn die zeer onverantwoord met hun kinderen omgaan. De logica gebied dat de redenatie juist omgedraaid moet worden: zorg eerst dat je verantwoordelijkheid kunt nemen voordat je aan kinderen gaat beginnen.

Verantwoordelijkheid heb je niet naar iets of iemand maar voornamelijk en vooral naar jezelf. En verantwoordelijkheid komt voort uit zelfkennis en zelfkennis bereik je door het observeren van je eigen gedragingen, patronen en overwegingen.
Inzien welke gedragingen je uit balans trekken en hier een verandering in plegen. Inzien dat conditioneringen vanuit je jeugd nog steeds gelden maar totaal zinloos zijn. Inzien wat je sterke en zwakke kanten zijn en dat deze soms ook niet te veranderen zijn en hier vrede mee hebben.

Verantwoordelijkheid is niet de behoefte om allemaal dingen te veranderen naar eigen zingeving. Verantwoordelijkheid is het inzicht dat dingen zijn zoals ze zijn en dat je daar heel gelukkig mee kunt wezen. De wereld is niet maakbaar. Als je dat inziet, dan ben je al een heel eind.

Bron: https://vrouw.nl/artikel/verhalen-achter-het-nieuws/43685/waarom-het-krijgen-van-kinderen-niet-vanzelfsprekend-meer

De Zonde voorbij...

En Goede Vrijdag is alweer voorbij. Een zeer opmerkelijke feestdag omdat op deze dag gevierd wordt dat Jezus de Toorn Gods over de mensheid heeft bevrijd door vrijwillig de dood aan het kruis te verkiezen.

Op heel veel fronten jeukt bij mij deze beredenering (los van mijn mening dat zowel Jezus als God verzonnen personen zijn heb ik moeite met God's toorn als er ook God's liefde is. Een beetje compassioneel iemand, laat staan een God, kan zich daar overheen zetten lijkt mij).

Mijn grootste issue in deze is de gedachte dat het überhaupt mogelijk is de zonde van een ander weg te krijgen. God kan dat niet, noch Jezus, noch een priester uit naam van dit tweetal. Er is slechts één manier waarop je van je zonde af kan komen, en dat is door dit zelf te doen. Naast dat niemand jouw zonde kan wegnemen is het ook niet mogelijk de zonde te laten verdwijnen middels een ritueel; zoals een biecht en ten slotte is een situatie ook geen verzachtende omstandigheid voor het wel of niet plegen van een zonde.

Maar wat is nu precies een zonde, wie bepaald dat iets een zonde is en wat zijn de gevolgen van een zonde? Heel veel van wat de Goegemeente ziet als zonde is geen zonde. Deze vraag mag gezien worden als een startpunt in een stuk bewustwording omdat te snel en gemakkelijk iets als zonde wordt bestempeld waarna direct een oplossing gezocht wordt in verlossing terwijl er wezenlijks niets aan de hand is.

Morgen begint Pasen. De wederopstanding van Jezus, in mijn ogen het volgende hoofdstuk van een sprookjesverhaal. Als er al een wederopstanding mag zijn, dan die van het individu die zich los weekt van diezelfde Goegemeente. Ook, of juist, in de spirituele hoek zijn deze moraalridders aanwezig met nieuw verzonnen dogmatiek hoe een bewust nieuwertijdsmens met verhoogd trillingsgetal dient te handelen in deze of andere situatie. Los komen van die onzinnige retoriek en inzicht krijgen waar jouw zonde werkelijk begint, dat is wellicht een aardige invulling voor de komende paasdagen.

Verantwoordelijkheid...zelf onderzoek....eigen verantwoordelijkheid...enz enz

Verantwoordelijkheid, zelfonderzoek

Helaas is het er  ingeslopen, dat verleggen van verantwoordelijkheid, op de meest geniepige manieren. Het verleggen van verantwoordelijkheid naar een god, een boek, de ander.
Mensen die een collectieve religie/ideologie aanhangen beschuldigen anderen, die zelf de werkelijkheid zoals ze die ervaren onderzoeken, er nogal eens van egoistisch te zijn.
Maar het  zelfonderzoek, de zelfontwikkeling, is juist niet bedoeld om te dienen als middel tot spirituele zelfbevrediging, of om je al dan niet spirituele ego te vergroten.
Het is juist bedoeld om in te zien dat er geen onafhankelijk, losstaand zelf is. Dat het "zelf" onderdeel van alles is, en dat er niks afgescheiden kan zijn, ook al zouden we dat willen. Dat maakt ons allemaal net zo verantwoordelijk voor het geheel. En zo kan zelfonderzoek juist leren onderdeel te zijn van een harmonische samenleving.

We zijn allemaal geboren als levend lichaam/geest organisme, gewoon in ons nakie.
Met onze begeerte en afkeer en daaruit voortkomende gedachten hebben we zo'n lading gelegd op het lichaam, dat we ook daar verantwoordelijkheid zijn gaan verleggen.
Ook al kiest een vrouw er bijvoorbeeld voor naakt over straat te gaan, dan geeft dat een man nooit een vrijbrief om z'n eigen verantwoordelijkheid te ontlopen en te nemen wat niet vrijwillig gegeven wordt. Het is een laf excuus om te zeggen "ze vroeg erom, ze kleedde zich ernaar, ze zei het verkeerde enz." . Het is ook een ontkenning van eigen keuzevrijheid, je maakt jezelf tot marionet aan de touwtjes van je begeerte.
Je kunt er namelijk ook voor kiezen elkaar te beschermen. Niet te doen bij de ander wat je zelf niet wil dat jou gebeurt. Niet te nemen wat niet gegeven wordt. Die keuze hebben wij, als mensen.
Te handelen vanuit welwillendheid naar het leven, niet vanuit minachting voor het leven.

Ik snap dat we niet in een utopie leven. Dat mensen nu eenmaal conditioneringen hebben, en begeerte en afkeer. Maar toch....we kunnen ons er wel bewust van zijn.
Wat zeg ik tegen m'n dochter, als ik haar waarschuw niet alleen over straat te fietsen 's nachts. Welke boodschap geef ik door: "het is niet veilig want er zijn nu eenmaal mensen die...."
Maar ik kan en wil de verantwoordelijkheid voor die mensen niet bij haar leggen. Zij doet die mensen niets aan wat hun gedrag kan rechtvaardigen.

Ik hoop dat we dit allemaal kunnen doen. Dat ook onze mannen / broers / zonen kunnen leren om te gaan met hun eigen keuzevrijheid en verantwoordelijkheid.
We moeten elkaar daar dan wel op durven aanspreken. Zonder het risico te lopen op geweld.

Tantra is een thermometer, een vergrootglas en een speeltuin

Wat is Tantra? Een uitgekauwde vraag met duizenden antwoorden die allemaal niet en tegelijk wel kloppen. Een wijs man (mijn leraar) zei ooit: "Tantra heeft geen antwoord want tantra is het antwoord". Een ietwat abstracte zin wat past bij een (van oudsher) Zen-leraar, maar er zit veel waarde in.
Tantra heeft geen antwoorden. En tegelijk is tantra wel iets; een thermometer, een vergrootglas en een speeltuin.

Tantra is een thermometer

Iemand is in Tantra als Prana de grootste energie is op dát moment in zíjn lichaam. Prana is balans en de energie die gelijk opgaat met Pañña (wijsheid). Daar waar onrust en disbalans heerst kan geen balans noch wijsheid bestaan, en zodoende laat Tantra heel goed zien wat jouw staat van zíjn is op dit moment. Tantra is de thermometer tussen de billen als momentopname. Een minuutje later kan je glas omvallen en overstijgt de woede weer; weg Prana en weg Pañña.

Tantra is een vergrootglas

Ik moet de eerste mens nog tegenkomen die klaagt over zijn balans. Nee, klagen doen we over onbalans en pijnpunten; onze onzekerheid, minderwaardigheidsgevoel, boosheid, die strontvervelende buurman en zo verleidelijke buurvrouw. Al die zaken die ervoor zorgen dat wij niet in Prana en Pañña kunnen geraken komen bij de Tantra onder een vergrootglas te liggen. Merken wij onze onzekerheid in het dagelijkse slechts latent op, in een Tantra-sessie overstijgt het tot enorme proporties. Zijn wij wel eens boos, in een sessie spuit het onze oren uit. Dat is wat een (goede) Tantra-sessie (ook) doet, het haalt datgene naar voren wat ervoor zorgt dat wij geen rust en balans ervaren en blijft ernaar wijzen met uitgestrekte vinger.

Tantra is een speeltuin

En hoe ga je om met je onzekerheden en andere onbalans? Waarschijnlijk zoals je dat al jaren doet; op de automatische piloot, zorgen dat je niet op tenen gaat staan, binnen de lijntjes kleuren en vriendelijk blijven glimlachen. Daarmee verbloemen en camoufleren wij de onbalans maar lossen deze niet op.
Toegegeven, in het dagelijkse leven is het niet eenvoudig je onzekerheid of boosheid de baas te zijn. Voor je het weet escaleert de bende en wat doen we dan?
Binnen een Tantra-sessie kan je hiermee volledig experimenteren, uitproberen, spelen en "fouten" maken. De tantriki stuurt de energie, ook als het te bont wordt.

Allereerst maakt de tantriki  (kunstmatig) in jou een enorme hoeveelheid Prana aan. Deze Prana stroomt uiteindelijk altijd naar het laagste punt, daar waar onze pijnpunten liggen; dit is de thermometer. Omdat de aandacht op een pijnpunt komt te liggen wordt deze haarscherp duidelijk; het vergrootglas. En uiteindelijk mag je buiten de lijntjes treden om oplossingen en beslissingen te maken die anders zijn dan hiervoor; de speeltuin.

Wat is tantra niet?

Zodra onbalans heerst is er geen Tantra. Zodra er balans is, is er Tantra. Ieder mens heeft zijn eigen wegen en methoden om tot balans te komen maar deze wegen en methoden zijn niet de Tantra; de weg naar de top is niet de top. Zodoende is Tantra nooit dogmatisch, het is niet de aankleding en het is niet de invulling, het is niet de passie noch de compassie. Het heeft niets met liefde te maken en niets met haat. Tantra is hoe je je voelt als je in balans bent.

Tantra is genieten van een kopje koffie, ook al kreeg je er geen lepeltje bij.